Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία: 40 Χρόνια μετά, το Πολυτεχνείο ζει στους αγώνες του σήμερα

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, υπήρξε η κορυφαία στιγμή Αντίστασης απέναντι στην επτάχρονη δικτατορία. Εκείνες τις ημέρες του Νοεμβρίου του 1973, η φωνή του λαού και της νεολαίας για δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια, έσπασε το καθεστώς φόβου, το κλίμα ηττοπάθειας και τους μηχανισμούς πολιτικού ελέγχου που είχε επιβάλλει η χούντα. Χιλιάδες νέοι άνθρωποι, φοιτητές και εργαζόμενοι, εκφράζοντας το δημοκρατικό αίσθημα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού,  αψήφησαν την αστυνομική βία, τις ερπύστριες των τεθωρακισμένων και τις σφαίρες των παρακρατικών. Η αιματηρή καταστολή της εξέγερσης άνοιξε τον δρόμο για την κατάρρευση του δικτατορικού καθεστώτος.

Το Πολυτεχνείο δεν μπαίνει στα μουσεία

Το Πολυτεχνείο μπόλιασε με ριζοσπαστισμό και αυτοπεποίθηση τα κοινωνικά κινήματα της Μεταπολίτευσης, και έβγαλε τον λαό στο δημοκρατικό προσκήνιο με το αίσθημα του νικητή. Για αυτό είναι τόσοι πολλοί σήμερα οι εκπρόσωποι του πολιτικού κατεστημένου που θα ήθελαν να ξεμπλέξουν μαζί του, που θα ήθελαν να δουν την επέτειο της 17ης Νοέμβρη να εκφυλλίζεται σε μια τυπικού χαρακτήρα αναμνηστική γιορτή, που καταριούνται την Μεταπολίτευση ως συμφορά για τον τόπο. Οι συμβολισμοί του Πολυτεχνείου δεν άρεσαν ποτέ στην εξουσία η οποία προτιμά πάντοτε να έχει απέναντί της έναν λαό βυθισμένο στην παραίτηση και την απάθεια, και μια νεολαία που κάθεται φρόνιμα βουλιάζοντας στην μοιρολατρία και την απαισιοδοξία. Όμως αυτή την εξέγερση δεν κατάφεραν να την εξαλείψουν από την συλλογική μνήμη, ούτε να την περιορίσουν σε «κάδρο» μιας συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου. Σαράντα χρόνια μετά το 1973, το Πολυτεχνείο, συγκινεί και κινητοποιεί, εκπέμπει ακόμα ολοζώντανο του μήνυμα του: Η υποταγή και η απάθεια είναι ήττα. Ο κόσμος αλλάζει με αγώνες.